Lyrics

Vers 1

In die skadu van die stoep het hy gesit,
Met ’n hoed op sy kop en ’n vuur wat stadig pit.
Nie baie gesê nie, maar altyd dáár,
Met ’n storie of twee – en ’n kyk wat klaar alles verklaar.

Vers 2
Hy’t die veld geken soos ander hul straat,
Met voete wat sag oor bosspore praat.
Sy jaggeweer stil, sy asem in pas,
En as jy saam was, het jy rus in jou hart gehad.

Refrein
Oom Boet se stoel staan leeg vanaand,
Maar sy storie sing nog deur die wind se traan.
Of dit fabel of waarheid was, ons sal nooit weet,
Maar ons sal dit vertel tot waar sy spoor verdwyn in reën.

Vers 3
Hy’t nie lief gesê nie, maar liefde gegee,
In ’n ekstra stukkie vleis of ’n stoel net vir twee.
Sy stilte het soms meer gepraat,
As duisend woorde ooit sou laat.

Brug
En as jy luister in die veld se rus,
Hoor jy hoe die wind oor ou voetspore blus.
Hy's nie weg nie – net stil en vry,
Hy jag nou onder sterre saam die hemel se kry.

Laaste Refrein
Oom Boet se stoel staan leeg vanaand,
Maar sy storie lewe voort in elke kampvuurlag.
Met gespitste ore sal ons altyd onthou,
Die man met die hoed – ons Oom Boet, rus nou.