Lyrics

Ik was het kind dat stil bleef, dat nooit iets vroeg,
Ging verloren in een huis waar liefde klonk als leugentaal en vluchtgedrag bewoog.
Jij kreeg alle blikken, alle scherven van hun pijn,
Maar ik droeg de stilte, de last, het geheim.
Ze zagen jou, hun zorgenkind, met ogen vol verdriet,
Terwijl ik schreeuwde zonder stem, en niemand die het ziet.
Je handen hadden nooit mijn huid mogen kennen,
Maar niemand keek om, niemand wilde het erkennen.

En ik dacht vaak aan gaan, verdwijnen als stof in de wind,
Maar ik was de grote, de sterke — voor m’n zusjes, het kind.
Dus ik plakte mijn glimlach als pleister op wonden,
Terwijl mijn ziel zich verloor in verdwaalde gronden.

Onzichtbaar gewicht, dat ik al jaren draag,
Verlies van mezelf in een eindeloze vraag:
Wie ben ik, als niemand me ziet, als niemand me hoort?
Als mijn pijn slechts echo’s zijn, door muren vervormd.
Ik leerde zwijgen als overleven, als verweer,
Maar elke traan bleef hangen, als onuitgesproken sfeer.

Ze vroegen nooit: "Hoe gaat het nou echt met jou?"
Want jij was het verhaal, en ik het stille decor van jouw rauw.
Ik groeide op in schaduw, op mijn tenen, op mijn hoede,
Met angst als metgezel en zelfhaat als voedsel, als voedende woede.
Paniek in m’n borstkast, een lijf vol strijd,
Met een spiegel die loog over kracht en over tijd.
Ik had honger naar liefde, maar vulde die leegte met controle,
Tot zelfs eten een vijand werd, geen troost, maar een dolk zonder dolen.

Ik leerde dat voelen gevaarlijk was, en zwakte toonde,
Dus werd ik de rots, de schijn van rust, maar van binnen verdoofde.
Ze zagen een dochter, een zus, die alles wel kon,
Maar ik was een veldslag in stilte, een brand zonder zon.

Onzichtbaar gewicht, dat ik al jaren draag,
Verlies van mezelf in een eindeloze vraag:
Wie ben ik, als niemand me ziet, als niemand me hoort?
Als mijn pijn slechts echo’s zijn, door muren vervormd.
Ik leerde zwijgen als overleven, als verweer,
Maar elke traan bleef hangen, als onuitgesproken sfeer.

En toch stond ik op, elke dag, met kapotte knieën en moed van glas,
Want liefde voor hen was sterker dan mijn drang naar ‘was’.
Ik gaf wat ik nooit kreeg, beschermde wat niemand mij bood,
Een schild van liefde, terwijl ik zelf verzoop.

Misschien is mijn stem gebroken, maar ze bestaat,
En in elke adem vind ik iets dat me draagt.
Geen heldin, geen slachtoffer, maar mens van vlees en bloed,
Die ondanks alles, nog steeds ademt... en doet wat ze moet.