Lyrics

Ik liep op de grens tussen zwart en wit,
Met een masker dat niemand echt ziet.
Ze zeiden: “Wees goed”, ik zei: “Wat is dat dan?”
Als goed zijn betekent dat ik mezelf niet zijn kan.

Een hand vol geheimen, een hart vol lawaai,
Verstopt in de stilte waar niemand bij draait.
Ze noemen me fout, maar ik voel me zo klein,
Want wie nooit werd gezien, kan die schuldig zijn?

Schuld of onschuld, wie zal het zeggen?
Als ik mezelf niet mag uitleggen.
Tussen zichtbaarheid en verdwijnen,
Loop ik op lijnen die niemand kan lijmen.
Geef me ruimte, geef me lucht,
Tussen liefde en haar vlucht,
Want wat voelt als warm, kan ook verbranden –
In deze wirwar van familiebanden.

Ik koos voor mezelf, maar verloor hun respect,
Een tattoo van liefde, toch voelde 't als defect.
Ze knikten bij haar, maar ze zwegen bij mij,
Alsof m’n hart minder waard was, of niet echt vrij.

Ik gaf wat ik kon, maar ik kreeg geen zegen,
Soms voelt goedkeuring als een omweg naar wegen
Die niet van mij zijn – ik liep me voorbij.
Dus zeg me, wie blijf ik als ik mezelf bevrijd?

Schuld of onschuld, wie zal het zeggen?
Als ik mezelf niet mag uitleggen.
Tussen zichtbaarheid en verdwijnen,
Loop ik op lijnen die niemand kan lijmen.
Geef me ruimte, geef me lucht,
Tussen liefde en haar vlucht,
Want wat voelt als warm, kan ook verbranden –
In deze wirwar van familiebanden.

En wie raakt me aan zonder dat ik het wil?
Wie fluistert zacht, maar verstoort mijn stil?
Ik wil geen genegenheid met een mes erachter,
Geen liefde die voelt als een last van een ander.

Schuld of onschuld, ik laat het los,
Ik ben niet jouw oordeel, niet jouw kruis, niet jouw ros.
Ik stap naar voren, al trilt m’n stem,
Ik ben zichtbaar nu – voor niemand anders dan hem.
Voor mezelf, voor het kind dat ik ooit was,
Voor m’n eigen kompas, voor m’n eigen pas.
Want zelfs in gebroken, ben ik nog heel –
En elk stukje van mij, verdient z’n deel.