Lyrics

Refren:
Idę swoją drogą, nie oglądam się za plecy,
Choć czasem ciężko, w sercu płoną jeszcze wersy,
Miasto nie śpi, a ja wciąż gram w te rozgrywki,
Życie to plansza – ruchy czasem są tak szybkie.
Zwrotka 1:
Z dna na powierzchnię, bez złotych medali,
Tu każdy swój krzyż dźwiga, nawet jeśli się wali,
Kosz w sercu – pierwsza miłość, parkiet uczył walki,
Tak jak w szachach: cierpliwość tworzy mistrza z ławki.
Niektórzy zniknęli, ja pamiętam ich jak jeszcze byli bratem,
Obce spojrzenia, zimne oczy, w żyłach jad,
Na ulicach cisza nigdy nie jest bezpieczna,
Życie wciąga w grę, gdzie każda decyzja jest wieczna.
Refren:
Idę swoją drogą, nie oglądam się za plecy,
Choć czasem ciężko, w sercu płoną jeszcze wersy,
Miasto nie śpi, a ja wciąż gram w te rozgrywki,
Życie to plansza – ruchy czasem są tak szybkie.
Zwrotka 2:
Prawdziwi bracia zostali, reszta zgasła w cieniu,
Nie muszę już krzyczeć – mam spokój w sumieniu,
Patrzę w górę, czasem tęsknię jak za zmarłymi,
Ale mam nadzieję, że czasem widzą co robię jak żyję i mi po prostu kibicują, może i w tej chwili.
Za plecami szepty, a ja idę wciąż przed siebie,
Nie każdy kto był przy stole, dziś by ze mną dzieli się chlebem,
Wiele razy upadłem, ale wstałem, choć z blizną,
Bo siła to nie krzyk – spojrzenie w lustro we własne oczy bez wstydu.
Zwrotka 3 (mocna):
Bezsenne noce, demony dopadają, chcą pogryźć mnie do kości,
Śmierć, zdrada, dawne miłości – zostawiły rany, nie prości,
Dwulicowość ma tysiąc synonimów, lecz jak dla mnie to proste słowa:
Mako, Kapka, Siwy i paru pajaców – pasują najlepiej do tego słowa.
Jak myślę o tych kurwach, to aż boli mnie głowa,
Choć czasem milczę – wewnątrz furia wciąż gotowa,
Ale wiem, że karma wraca, każdy w końcu zbiera plon,
Ja zostaję sobą, a fałsz zawsze schodzi na dno.
Refren:
Idę swoją drogą, nie oglądam się za plecy,
Choć czasem ciężko, w sercu płoną jeszcze wersy,
Miasto nie śpi, a ja wciąż gram w te rozgrywki,
Życie to plansza – ruchy czasem są tak szybkie.
Zwrotka 4 (Wrocław):
Wrocław moje miejsce, choć czasem kręte ścieżki,
Na rynku marzenia, na Krzykach blizny i grzeszki,
Ale noszę je dumnie – jak tatuaże wspomnień,
To lekcje, które uczą: nigdy nie trać tych wspomienień.
Za dużo widziałem, by wierzyć w bajki,
Za mało przegrałem, by odpuścić walki,
Dziś stoję tu pewnie, niech niesie mnie bit,
Bo wiem, że życie to wers, a ja muszę go wypluć i żyć.
Zwrotka 5 (o wspólnej walce):
Braci coraz mniej, ale wciąż walczymy,
Wulkanizacja ’71 – tam bity męczymy,
Działamy, żyjemy; tam powstaje food truck na spokojnie,
Jeszcze nie otwarty, a już milion wspomnień .
Z chłopakami – ksywek nie muszę wymieniać,
Przeżyliśmy tyle, że moglibyśmy medale zbierać,
Książkę napisać albo scenariusz filmu zrobić,
Moglibyśmy na tym sporo zarobić…
Ale to nie biznes, tylko życie bratku,
Co my przeżyliśmy – to tylko my wiemy,
Jak zarobiliśmy, co zakopaliśmy w ziemi.
Alleluja i pozdro bratku – ta ekipa co została, nie jest tu z przypadku.
Refren:
Idę swoją drogą, nie oglądam się za plecy,
Choć czasem ciężko