Lyrics

Í myrkri halla, langt frá sól,
Var skapaður dreki, stór í jól.
Eitt skrímsli, einn í eigin hring,
Í draumsýn, blindur konungsting.

Í turni sínum, stoltsins bær,
Hann spinnur lygð, hann kveikir sær.
Ríki úr skugga, ranghugans grand,
Sjálfviljugur, í eigin band.

Viðlag:
En menn þeir koma, víðir og grimmir,
Af heimi stórum, hatur sitt syngja.
Í einni rödd þeir knýja þann,
Dreka til jarðar, maður á mann.

Þeir koma úr öllum áttum hér,
Hver með sitt flagg, hvert með sitt sker.
Hver orð af háði og spotti gert,
Með reiði fylgir engin verð.

Í stormi ættars, glóir stríð,
Þar orðin brenna, þar logar ký.
Þeir vilja fella drekann fast,
En enginn spyr: „Hvað fáum við last?“

Viðlag:
En menn þeir koma, víðir og grimmir,
Af heimi stórum, hatur sitt syngja.
Í einni rödd þeir knýja þann,
Dreka til jarðar, maður á mann.

En bið, hvað knýr þá áfram enn?
Er hugrekki, heiður, eða brenn?
Í baráttu hverfur stundum sýn,
Og eftir stendur tómlegt skýn.

Því á meðan þeir drekann sækja,
Gleymist oft hvað rétt skal rækja.
Hvað nýtist reiði, hatur og völd,
Þegar ekkert gott úr því er gjöld?

Viðlag (í síðasta sinn):
Þeir ganga enn, víðir og grimmir,
Af heimi stórum, hatur sitt syngja.
Í rústum stendur, tóm og þögul,
Spurningin ein: „Hvað vildi stríðið mögul?“