Lyrics

Lidija s’rri rehat, sytë veç për punë,
shikon një grimcë pluhur, bërtet: “Rrëmuja, rrëmuja, s’ka fund kjo punë!”
S’ka qoshe pa fshi, kurrë nuk thotë boll,
sikur mjeku i ka thënë: “Fshi derisa të lodhesh!”

Durimi? E ka për drejtësi, kur sheh padrejtësi, shpërthen si vullkan!
Po këto kohë, edhe një fjalë e lehtë mjafton –
Ah, ato hormonet e grave, kush i duron?!

Por ama kur gatuan, dynjaja s’ka kundër,
prej ushqimit të Lidijes, edhe varri s’të mban,
ngrihesh vetë, kërkon dhe një tan’!

Llukmanin? E don, po dhe s’e duron,
herë e shikon me nerva, herë s’flet fare,
si me thon’: “Çfarë kam ba me këtë njeri pa pare!”

Fëmijët kur shkëlqejnë, thotë: “Nga unë kanë dalë!”
Po kur bëjnë ndonjë marri: “Nga Llukmani janë, s’kan faj!”

Për një lugë s’vendosun n’vend,
bëhet sikur shtëpia ka marrë flakë e duhen tri zjarrfikëse me ardhë menjiherë!

Shopingu? Ah, kjo është luftë çdo ditë,
posta troket, Llukmani nis me tregu:
“Kur isha i ri, blenim një palë këpucë e i mbathnim për nja 5 vjet –
jo si sot, për çdo stinë tjetër pajisje t’ri me ble!”

Kthehen paketat më shumë se që mbeten,
por përsëri porosit, thotë: “Kjo më shkon, kjo më vlen!”
Me plan me dal’, ankohet: “S’dalim kurrë!”
Kur vjen dita me dal, thotë: “S’kam qejf, rri më mirë këtu, o burrë!”

I thotë bijës: “Gjej burrë, dilni sa më shpejt nga kjo shtëpi!”
Po vetëm sa mendon shtëpinë bosh, Lidija ngelet pa fjalë, si me u dridhë toka nën këmbë:
Se rrëmuja që lënë fëmijët është dhuratë e fshehtë,
pa ta, Lidija s’ka as arsye, as sherre t’vërtetë,
rri ulur e mendon: “Si t’shkaktoj naj dramë sot me qejf?”

Qesh me Llukmanin, thotë: “Sa budalla je ti!”
Po s’e sheh që vetë është si ai,
veç me fustan, por brenda, Llukman komplet!