Lyrics

Lidija s’rri rehat, sytë veç për punë,
shikon një grimcë pluhur, bërtet: “Rrëmuja, rrëmuja, s’ka fund kjo punë!”
S’ka qoshe pa fshi, kurrë nuk thotë boll,
sikur mjeku i ka thënë: “Fshi derisa të lodhesh!”

Durimi? Nuk e njeh, nervat vijnë shpejt,
thua diçka pa e mendu, Lidija gati për me të prejt!
Bën një shtos sa për shaka, po kur ja kthen mbrapsht, ajo s’beson çfarë pa!

Por ama kur gatuan, dynjaja s’ka kundër,
prej ushqimit të Lidijes, edhe varri s’të mban, vetë, kërkon dhe një tan’!

Llukmanin? E don, po dhe s’e duron,
herë e shikon me nerva, herë s’flet fare,
si me thon’: “Çfarë kam ba me këtë njeri pa pare!”

Fëmijët kur shkëlqejnë, thotë: “Nga unë kanë dalë!”
Po kur bëjnë ndonjë marri: “Nga Llukmani janë, skan faj!”

Për një lugë s’vendosun n’vend, sikur shtëpia ka marrë flakë e duhen tri zjarrfikëse me ardhë menjiherë!

Shopingu? Ah, kjo është luftë çdo ditë,
posta troket, Llukmani nis me tregu: “Kur isha i ri, blenim një palë këpucë e i mbathnim për nja 5 vjet – jo si sot, për çdo stinë tjetër pajisje t’ri me ble!”

Me plan me dal’, ankohet: “S’dalim kurrë!”
Kur vjen dita me dal, thotë: “S’kam qejf, rri më mirë këtu, o burrë!”

Thotë bijës: “Gjej burrë, ikni prej shpije, ma lehtë për mu!”
Po sapo mendon shtëpinë bosh, kapet për kokë: “Çka do pastroj unë këtu?!”
Se fëmijët që s’ndihmojnë janë bekim i fshehtë,
pa rrëmujën e tyre, Lidija s’ka as punë, as zë,
rri në shtëpi e mendon: “Çka me bërtitë sot për qejf?”

Qesh me Llukmanin, thotë: “Sa budalla je ti!”
Po s’e sheh që vetë është si ai,
veç me fustan, por brenda, Llukman komplet!