Lyrics

[Verse]
Vroeger voelde ik me veilig, nooit over nagedacht,
familie aan tafel, warmte samen gebracht.
Moeder, Vader, kinderen we waren met acht
Broers gingen vooruit, stonden sterk hun kracht,
zussen stonden voor liefde, puur en zacht.

Ik zat daar gewoon, dacht: dit is wat je verwacht,
hier hoor ik bij, geen zorgen, geen nacht.
Alles leek vast, als een muur die bewaakt,
maar diep in mezelf voelde ik langzaam gekraak.

Ik begon te wankelen, verloor langzaam mijn macht,
mijn hart raakte leeg, liefde viel in de gracht.
Wilde vast houden aan wat ik nooit echt had gehad,
en greep naar de fles, vond een vorm van kracht.

Iedere slok was vergif dat me stiller maakte,
ieder spoor in de nacht dat mijn ziel verzaakte.
Ik lachte wel mee, maar mijn ogen waren zwart,
masker op m’n kop, maar kapot in mijn hart.

Toen kwam jij, pa, onverwacht werd jij zacht,
voor het eerst voelde ik: we zijn vader en zoon wat 'n macht.
We spraken als mannen, ik voelde die band,
maar de dood trok je weg, te snel, uit mijn hand.

Ik bleef achter verdwaald, dacht: waarom jij, waarom nu, waarom ga je heen?
ik had je net gevonden, maar verloor je meteen.
Die pijn vrat me leeg, zette vuur in mijn systeem,
Aanraking met harddrugs, waar gaat dit heen,
ik probeerde te vluchten maar zonk als een baksteen

Zo ging het door, nacht na nacht na nacht,
fles na fles, lijn na lijn, ik werd zwak.
Reis naar de bodem, elke dag werd te zwaar,
zwarte gedachtes fluisterden: hou het niet meer vol, stop maar.

Ik keek in de spiegel, zag een vreemdeling zacht,
een gebroken gezicht, ogen koud in de nacht.
Geen toekomst, geen hoop, alles doorgeslacht,
ik dacht serieus: dit was het, dit is mijn laatste kracht.

Maar ergens kwam stilte, met kerst onverwacht,
geen drugs in mijn systeem, geen fles die me pakt.
Een stem diep in mij zei: dit is niet jouw eind,
sta op, maak jezelf, laat zien wie jij bent.

Dus ik gooide de fles weg, blies de lijnen kapot,
ik schreef nieuwe plannen, ik zocht naar mijn lot.
Geen vlucht in vergif, maar een pad dat ik maak,
ik viel nog vaak neer, maar ik stond dubbel zo raak.

Nu draag ik littekens, ze houden me strak,
ze herinneren me eraan dat ik sterk ben niet meer zwak.
Het is rauw het is zwaar maar ik wordt weer compleet,
geen slaaf van de nacht, maar een man die nu leeft.

Familie blijft mijn haven, maar ik vaar eigen kracht,
met stormen achter mij en de zon die weer lacht.
Ik ben aanwezig en afwezig, maar eindelijk vrij,
Mijn hart klopt door — maar dit keer met mezelf er helder bij.

Ik verloor bijna alles, zelfs jou, pa, onverwacht,
maar je leeft in mijn ogen, in mijn vuur, in mijn kracht.
De nachten waren hel, maar ze hebben me gebracht,
naar een nieuwe ik — sterker dan ik ooit had gedacht.

[Outro]
Hoop dat je dit hoort pa, ookal had je dit niet verwacht,
Ik vind mezelf terug met steeds meer kracht.
Ik kan steeds vaker aan je denken,

Nu zonder haat maar als een man die van geluk lacht.