Lyrics

# KLEI, BLOUD EN BITS: DE GROTE OPSTAND

D'r zit weer zo'n schijterd op mien erf. Stadse kwibus met 'n apparoatje en 'n blocnootje. Altied dezulfde. Denken dat ze wat begriepen van wat hier gaait. Van wat hier LEEFT, godverdomme.

Ze ruken allemoal noar aftershave en angst. Dij angst, dat is 't ainige wat ze goud hebben. Angst is 't begun van wieshaid, zee mien grootvoa altied, vlak veurdat e in de bietenriek stapte. Met opzet, volgens summoagen. "Vrijwillige aardverbinden," neum ik 't.

Ik spuug 'n dikke straal bietensap-met-Beerenburg op de grand. Kiek hoe 't in de klei zakt. Doarzo. Da's wat d'r mit dizze kerel ok gebeuren mot.

"WAT MO'J HIER?" bulder ik, en ik zai dat e hoast in zien broek schit. Verrekte heerlijk. Mien ogen gleuien in 't duuster, dat zai ik aan zien gezicht. Dat doun ze altied as d'r gevaar dreigt. En verdammt, d'r IS gevaar.

---

Ze binnen d'r weer, dij Randstadteers. Guster zag ik ze al, mit hun scanners en hun meetlint. Alsof grond wat te meten vaalt! Alsof d'r grenzen zitten aan wat de klei dut en wait! Klotenkinderen mit hun Excel-tabellen en hun stropdassen dikker dan hun begrepen.

De stadjer heb ik nou mit noar binnen nuimd. Wait nait woarom eigenlijk. Misschien omdèt 't Zultbouk 't mie fluusterde. 't Bouk wait meer dan ik. Meer dan wie allemoal. Moar woarom een JOURNALIST? Ik heb hum mien Zultdrank geven. As e 't overleeft, den is e misschien bruukboar.

"Luuster mie nou es even goud aan," begin ik, en ik voul de grond resoneren mit mien haart. De klei leeft, jong. De KLEI LEEFT. "Ze willen ons UUTROKEN. Mit hun WINDMOLENS en DATACENTERS. Ze pakken onze WOORDEN af!"

Ik wait dat 't gek klinkt veur stadse oren. Moar de woorden. DE WOORDEN. As ainen nait meer Gronings proat, den gait 't laand dood. Den komen de zoepen. Den komt 't zoalte woater. De woorden holden 't woater tegen.

---

't Is middernacht, en mien Biet'n Bloud klokt wild. De biet in mien aarm greuit al. Rood, greun, poalserend. De jongens van 't verzet binnen d'r ok. Watties, Geert-Jan, ouwe Freerk mit zien houten been (verloren aan de Randstadteers in de Grote Bietenoorlog van '98, nooit vergeten).

De stadjer kikt alsof e in een film zit. Lache kerel, eigenlieks. Mor wat wait e nou? Wat wait AINENT nou?

"De Randstadteers komen vannacht," zeg ik, zachter nou. "Ze hebben een contract bij zich. Een OVEREENKOMST. Ze willen onze grond DIGITALISEREN."

De stadjer lacht. Alsof 't een grap is.

"Hest doe wel es een GEDIGITALISEERDE KOE zien? Niks meer as pixels en datastromen. Gin ziel. Gin BLOUD."

Ik heb ze zain, dij kooien. Ogen leeg as 'n kerkhof. Uiers dreug as woestijn. Allain moar code en ringelgoatjes in hun oren mit nullen en enen d'r op.

---

Ze binnen d'r, godver. Mit hun tablets en datapads. Hun gezichten blauw as 't koude licht van de moan. Mor koaler. LÉGER. Ze hebben gain ziel, dizze manluu.

"GAS D'R BIE!" roep ik, en mien traaktor, mien getroue Fendt '87, hee komt tot leven. Gin sleutel, gain bestuurder, allain de geest van Groningen zulf