Lyrics

Couplet 1)
De wekker gaat, de stilte schreeuwt
Mijn adem hapert, alles beeft
Koffers staan al bij de deur
Maar in mijn hoofd is het een storm van vuur

Mijn kind tekent een huis met mij erin
En ik vraag me af: waar hoor ik in?
Ben ik die vader, of die man van staal
Die telkens weer de grens over moet, voor zijn verhaal

(Refrein)
Ik leef tussen twee werelden, twee liefdes in één hart
De roep van het gezin, en de roep van mijn vak apart
Elke keer als ik vertrek, laat ik een stukje van mij achter
Maar ik draag ze in mijn borst – mijn kompas, mijn zachte kracht,
Als ik zweef door lange nachten, ben ik nooit echt weg
Want de liefde die ik voel, die reist met mij mee – ongezegd

(Couplet 2)
Soms slaat paniek als bliksem toe
Alsof ik verdrink in wat ik doe
Verwachtingen die aan me trekken
Terwijl ik mezelf probeer te wekken

Ik zie hun ogen in mijn hoofd
Hun lach, hun zorgen, ongehoord
En ik vraag me af, hoe lang dit nog
Voor ik verdwijn in het lawaai van m’n plicht en m’n log

(Refrein)
Ik leef tussen twee werelden, twee liefdes in één hart
De roep van het gezin, en de roep van mijn vak apart
Elke keer als ik vertrek, laat ik een stukje van mij achter
Maar ik draag ze in mijn borst – mijn kompas, mijn zachte kracht,
Als ik zweef door lange nachten, ben ik nooit echt weg
Want de liefde die ik voel, die reist met mij mee – ongezegd

(Bridge)
Misschien moet ik leren minder sterk te zijn
Ook ridders huilen soms alleen in het maanlicht klein
Ik wil niet kiezen, wil ze allebei
Maar hoe bewaar ik mezelf, als ik telkens breek in twee?

(Laatste Refrein – ingetogen)
Ik leef tussen twee werelden, en ik doe wat ik kan
Voor hen die ik bemin, en voor wie ik ooit begon
En als ik even breek, weet dan: ik blijf bestaan
In elke kus die ik mis, in elke stap die ik versta